Mój niezbyt prywatny pamiętnik

Wczoraj zauważyłam, że dzień zaczyna się już wyraźnie skracać. Niekomfortowe to trochę uczucie, kiedy człowiek nie nacieszył się jeszcze ciepłem i słońcem, a już dzień zmierza ku zimie. Za szybko, dużo za szybko. Nie mogę znaleźć sposobu na zwolnienie tego tempa. Mam za dużo zajęć, żeby czas nie uciekał tak szybko. Nim się człowiek obejrzy już się robi wieczór... Wczoraj wieczorem okazało się, że większość moich domowych kwiatów jednak nie lubi słonecznej pogody i nie regeneruje się na tarasie :( Bo wymyśliłam sobie ostatnio, że wystawię wszystkie kwiaty na taras, żeby sobie "pooddychały" i nacieszyły się słońcem, a jednocześnie stworzę taki fajny zielony zakątek. Tymczasem nawet grubosz i grudnik, które w końcu są spokrewnione z kaktusami (albo nawet do tej grupy należą; nie wiem dokładnie, nie jestem specjalistą botanikiem), nie przyjęły tego z entuzjazmem. Ich piękne zielone listki miejscami przebarwiły się na czerwonawo i żółtawo. Zamiokulkasowi w ogóle popaliło liście...

Mirt to taki fajny krzaczek, z małymi ciemnozielonymi listkami i białymi kwiatkami. Stał w pokoju na oknie u mojej babci, która zawsze dbała o jego podlewanie, żeby nie usechł, bo była to zielona ozdoba koszyczka wielkanocnego (a w zasadzie koszyka, bo to na wsi było, a tam się nie patyczkują z ograniczeniami jadła) i świec czy gromnic noszonych z różnych okazji do kościoła. Polecam tą roślinkę nawet tym, którzy z kościołem nie mają wiele wspólnego, bo to naprawdę piękna ozdoba i nie tak oklepana jak juki i skrzydłokwiaty (doprawdy na wszystko jest moda, nawet na kwiaty doniczkowe). Jak podaje ciocia Wikipedia "Mirt jako roślina, która pięknie pachnie, ale nie ma wartości odżywczych, jest używany jako składnik lulawu (świątecznego bukietu) w trakcie obchodów żydowskiego święta Sukkot (Szałasów). Często stosuje się go też jako drzewka Bonsai. Jest też głównym składnikiem sardyńskiego likieru Mirto, spożywanego zazwyczaj po posiłku." No to taki wpis chciałam zamieścić, nawiązuj